شاگردان ارشد، نمونه کار مربی!
قبل تر اشاره کردیم که معمولا بیشتر کلاس های رزمی تفکیک سنی ندارند. مورد دیگر سطح و لِوِل هنرجوهاست. مثلا در کلاسهای زبان، هر زبان آموز در کلاس سطح خودش شرکت می کند. اما در کلاس های رزمی عموما چنین تفکیکی وجود ندارد. یعنی هنرجوها در سطوح مختلف با هم در یک کلاس حضور دارند.
اگر به یک کلاس ورزش های رزمی نگاه کنید، هنرجوها را با کمربندهایی به رنگ های مختلف خواهید دید؛ زرد، نارنجی، سبز، قهوه ای و… در بیشتر رشته های رزمی سطح، سابقه و درجه هنرجوها با رنگ کمربندشان مشخص می شود. مثلا کودک شما در ابتدا کمربند سفید می بندد، در ماه ها و سالهای بعد مرحله به مرحله ارتقاء درجه پیدا می کند به کمربندهای رنگی بعدی، که ترتیب این کمربندها البته در رشته های مختلف بعضا متفاوت است.
دانستن این موضوع می تواند به شناخت بهتر شما از نحوه کار یک مربی هم کمک کند. چطور؟ زمانی که مشغول محک زدن یک کلاس و نحوه کار یک مربی هستید، قاعدتا به نحوه برخورد و مواجهه ی او با هنرجویان تازه وارد مثل کودک خودتان توجه می کنید، بسیار هم عالی. اما کمربندهای رنگی و هنرجویان پیشرفته حاضر در کلاس را فراموش نکنید، آنها در حقیقت نمونه ی کار مربی هستند! به نوعی می توانید آینده فرزند خودتان را در صورت تمرین در کلاس مورد نظر، در نحوه رفتار و عملکرد این هنرجوها ببینید.
آیا این هنرجوها در کلاس منظم و با هم با احترام رفتار می کنند؟ آیا حواسشان به درجات پایین تر هست؟ یا برعکس، شلخته و نامنظم هستند، با غرور رفتار می کنند و درجات پایین تر را دست می اندازند؟ رفتار هنرجوهای قدیمی تر تا حدی می تواند یک دید کلی از نحوه عملکرد مربی و کلاس مورد نظر به شما بدهد.
کلام آخر؛ شهود!
فراگیری هنرهای رزمی نیاز به زمان نسبتا طولانی دارد و همانطور که بالاتر هم اشاره شد، باید به چشم یک پروژه بلندمدت به آن نگاه کرد. ضمن اینکه هم با جسم و هم با روح و روان هنرجو در ارتباط است. به همین خاطر می ارزد که قبل از شروع این رشته ها، زمان کافی برای پرس و جو، سر زدن به باشگاه های مختلف و سبک سنگین کردن همه ی مزایا و معایب احتمالی بگذاریم. وقتی هنرجو کودک مان باشد که این دقت نظر اصلا یک وظیفه است.
اما به دلایل مختلف، ازجمله تعدد رشته ها و سبک های رزمی، نداشتن دانش فنی کافی برای تشخیص درست و غلط ادعاهای مطرح شده و… ممکن است والدین در این مسر مردد یا سردرگم شوند. در زمانه ی هوش مصنوعی و دیپ فیک و باقی دوستان، پیدا کردن توصیه یا راه حلی که بتوانیم با رعایت آنها مطمئن شویم انتخاب درستی کرده ایم و گرفتار و تحت تاثیر تبلیغات و ادعاهای غیرواقعی قرار نگرفته ایم تقریبا غیرممکن است. شاید در نهایت باید به توانایی های غریضی خودمان برگردیم؛ حس ششم و شهود!
شما تحقیق و پرس و جوی خودتان را بکنید اما در نهایت اگر همچنان مردد بودید، فضای کلاس را ببینید، با مربی صحبت کنید و به احساس خودتان رجوع کنید. اگر از فضای کلاس یا مربی حس خوبی نمی گیرید، بی خیال مورد شوید. اگر در ظاهر همه چیز خوب است و پس از صحبت با مربی هم حس خوبی دارید، امیدوار باشید که انتخاب خوبی کرده اید. ولی همچنان مسئولانه روند تمرینات و حالات روحی و جسمی کودک را زیر نظر داشته باشید تا درصورت نیاز در انتخابتان تجدید نظر کنید.
پایان
—